به نقل از «الف»

کج اندیشی به اسم صلح...

تاریخ انتشار: ۲۳ مهر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۴۷۴۳۰۰

دگربار صدای سهمگین خشم و خشونت از شمال سوریه به آسمان برخاست.

این بار خشم نفرت انگیز و طوفان جهل و تحجر از سمت جنوب جای خود رابه موج لجاجت، کج اندیشی از سوی شمال داده است.

مردان و زنانی که در دفع حملات داعش و پایداری و مقاومت در برابر هجوم آن اشباح شیطانی حماسه آفرین شدند، اکنون در برابر هجوم نیروهای اردوغانی و شبه نظامیان وابسته به وی قرار گرفته اند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

تصمیم ترکیه در حمله به کردهای سوریه و پیشروی ارتش ترکیه و شبه نظامیان وابسته به آن از جمله غیرقابل دفاع ترین اقدام سیاسی- نظامی دو دهه اخیر در منطقه خاورمیانه است.

اگر به وضعیت پیش آمده نیک بنگریم در می‌یابیم که چرا کردهای سوریه ارزش دفاع و حمایت دارند و نیروهای اردوغانی شایسته نکوهش و محکومیت هستند. زنان و مردان سوریه چندین سال در برابر اشباح شیطانی داعش که در وحشی گری و نفرت انگیزی بی مانند هستند جنگیدند و از خاک سوریه دفاع نمودند.

در هنگامه ای که بسیاری از نیروهای کلاسیک جسارت رویارویی با این اشباح شیطانی را نداشتند، این مردمان ایستادگی نموده و آنان را عقب راندند. آنها نیروهایی را عقب راندند که بزرگترین چالش برای تمدن، فرهنگ، انسانیت و مدنیت قرن بیست و یکم بشمار می آمدند.

آن روزها نیروهای اردوغانی اگرچه مستقیما از اشباح شیطانی دفاع ننمودند ولی در حمایت نامحسوس و گسترده از آنها از هیچ کوششی فروگذار نگردیدند. در این سوی میدان زنان و مردان سوریه با عقب راندن اشباح شیطانی حماسه ماندگاری را خلق کردند.

ایالات متحده در این شرایط با اعزام تعدادی نیروهای نظامی سعی در موج سواری و بهره برداری از موفقیت کردها به نفع خود نمودند. آمریکا که منافع خود را با منافع نیروهای اردوغانی مشترک دیده است، در کمال صراحت و بدون هیچ گونه شرمساری چراغ سبز خود را برای تهاجم نیروهای ترکیه به شمال سوریه روشن نمود.

امروز زنان و مردان سوریه در برابر خشونت عریان و غیر باوری قرار گرفته اند که نیازمند حمایت منطقه ای و جهانی می باشند. اگر چه در برهه ای کردهای سوریه به دنبال تضعیف رابطه خود با مرکز بودند و خوشبختانه به این اشتباه خود پی بردند و در راستای جبران اشتباه خود برآمدند، اما این دلیلی بر چشم پوشی بر فجایع در حال انجام در آن منطقه نمی باشد.

زجه زنان بی دفاع و کودکان بی پناه در برابر آتش نیروهای مهاجم دردآور است و دردآورتر آن است که این روند و تکرار این وضعیت حساسیت و وجدان انسانی مردمان منطقه را در برابر تازش و کوبش انسانیت و مدنیت را تضعیف می کند.

خانه سرباز صلح ایران با توجه به رسالت ذاتی خود که همانا توسعه فرهنگ صلح و انسان دوستی و تکریم منادیان صلح گستر و مدافعان انسانیت می باشد، توجه افکار عمومی و تصمیم سازان و تصمیم گیران را در حمایت از مردان و زنان مظلوم آن منطقه و نفی و نکوهش مهاجمان متجاوز جلب می نماید.

باشد که مردمان این منطقه و جوامع انسانی محیط پیرامونی کشورمان از نیات پلید اهریمنان و آتش افروزان مصون بمانند.

*مدیرعامل خانه سرباز صلح ایران

منبع: الف

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.alef.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «الف» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۴۷۴۳۰۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دیر پدری و دیر مادری؛ خطر گسست نسلی!

بارداری زنان هر قدر در سنین بالاتری اتفاق بیفتد ریسک بروز اختلالات ژنتیکی را در فرزندان بالاتر می‌برد و مادران باردار بالای ۳۵ سال نیازمند مراقبت‌های ویژه‌تری هستند.

به گزارش ایسنا؛ آرمان امروز گزارش داد، کاهش آمار ازدواج در ایران، نشان از یک آسیب چند بُعدی دارد و می توان بالا رفتن سن فرزندآوری در میان زنان و مردان را یک تهدید برای آینده ایران تلقی کرد. زمانی این موضوع تایید می شود که براساس آمارها و طبق اعلام ایرانا، میانگین سن پدر و مادر در اولین فرزندآوری در سال ۱۴۰۲، برابر ۳۲.۱ سال برای پدران و ۲۷.۳ سال برای مادران بوده است. البته این نوک کوه یخ و آمار رسمی است در شرایطی که آمارهای غیر رسمی و آنچه که در جامعه شهری از جمله تهران شاهد آن هستیم و در میان اطرافیان هم دیده می شود، بسیاری از زنان در سن ۳۰ سالگی و مردان در سن به طور میانگین ۳۷ تا حدود ۴۰ سالگی هم تمایلی به فرزندآوری ندارند. همان طور که در این آمار هم آمده است در این خصوص مقدار شاخص در نقاط شهری ۲۸.۱ سال و در نقاط روستایی ۲۴.۴ سال است. بیشترین میانگین سنی مادران در اولین فرزندآوری، در بین استان‌ها مربوط به استان تهران با ۳۰.۸ سال و کمترین آن مربوط به استان سیستان و بلوچستان با ۲۲.۷ سال است.

بارداری زنان هر قدر در سنین بالاتری اتفاق بیفتد ریسک بروز اختلالات ژنتیکی را در فرزندان بالاتر می‌برد و مادران باردار بالای ۳۵ سال نیازمند مراقبت‌های ویژه‌تری هستند. این، اما تنها یک روی سکه تأخیر در ازدواج و باروری است و از دست دادن امکان داشتن فرزندان بیشتر با افزایش سن نخستین بارداری زنان بعد از ازدواج موضوع دیگری است که در نهایت روی رشد جمعیت کشور تأثیری منفی بر جای خواهد گذاشت و موجب افزایش خانواده‌های تک فرزند می‌شود.

چندی پیش  در گزارشی آمد: «اصولا هر مرد ایرانی در زندگی دوست دارد پدری را تجربه کند. البته این برای هر فرهنگ، اقلیم و نظام سیاسی که مرد در آن رشد پیدا کرده است، صادق است. مثلا در آمریکا حدود ۸۷درصد از مردان آمریکایی علاقه‌مند هستند، پدری را تجربه کنند. در کشورهای اروپایی مثل آلمان حدود ۷۵درصد، در بلژیک حدود ۸۴درصد در سوئد حدود ۷۲درصد از مردان تمایل به فررزندآوری دارند. مردهای ایرانی بسیار فرزندخواه هستند و بسیار دوست دارند که پدر شدن را تجربه کنند. میزان فرزندخواهی مردان ایرانی از بسیاری از کشورها بیشتر است. درباره تعداد فرزندان نیز مردان ایرانی تمایل دارند که بیش از سه فرزند داشته باشند. این آمار بی‌نظیر است. یعنی از هر ۱۰مرد ایرانی شش مرد علاقه‌مند است که بیش از سه فرزند داشته باشند.»

گسست نسلی، مهمترین پیامد افزایش سن فرزندآوری

اما در ادامه به سراغ رسول قبادی؛ جمعیت‌شناس و جامعه شناس رفتیم. وی در این رابطه می گوید: «بس بودن فرزندان»، «نداشتن درآمد کافی»، «نبود مسکن مناسب» و «نگرانی از تأمین آینده فرزندان» چهار دلیل برجسته برای گرایش نداشتن به فرزندآوری است؛ این نتایج همسو با نتایج پیمایش کشوری زندگی خانوادگی در ایران است که بر پایه آن «نگرانی از آینده فرزندان»، «سخت بودن تربیت فرزندان» و «ناتوانی از تأمین هزینه‌های فرزندآوری» برجسته‌ترین عوامل ذکرشده به‌عنوان محدودیت‌ها و بازدارنده‌های فرزنددار شدن هستند.

وی در ادامه به عامل غیرمستقیمی در افزایش سن مادری که تأثیر چشم‌گیر داشته است، اشاره می گوید و می افزاید: افزایش سن مادری پیامدهای اجتماعی و فرهنگی نیز در پی دارد؛ به این معنا که با افزایش فاصله میان پدر و مادر و فرزند، پیوند میان‌نسلی میان آن‌ها به‌درستی برقرار نمی‌شود؛ این موضوع علاوه بر دشوار کردن مسیر تربیت، زمینه‌ساز پدیدار شدن ناسازگاری میان فرزندان و پدر و مادر می‌شود!. زمانی سخت‌تر می‌شود که بدانیم در دو دهه گذشته میانگین زمان گفتگو میان اعضای خانواده از ۲ ساعت به ۲۰ دقیقه کاهش پیدا کرده است(!) به این معنا که ظرفیت تبدیل اختلافات خانوادگی با برخورد مناسب به عامل رشد افراد خانواده، دچار سستی شده است.

وی در پایان می افزاید: دو گونه راه‌حل را در این زمینه پیشنهاد کرد؛ گونه نخست راه‌کارها بر پایه‌ از میان بردن موانع و کاهش فاصله نسلی میان پدرومادر و فرزندان است؛ در سوی دیگر و بر پایه گونه دوم، راه‌کارها باید در راستای تقویت آموزش زوجین و توانمندسازی آن‌ها در فرزندآوری و تقویت گفتگو میان اعضای خانواده باشند.

انتهای پیام